مدح و مرثیۀ امام محمد باقر علیه‌السلام
خدا را مغفرت خواهی، بیا در مکتب باقر نبی را هر صفت خواهی، بیا در مکتب باقر بزن زانوی تکریمش، که او مولاست عالم را ز سر تا پاست بالایش، شبیهِ مصطفی جدش ز پا تا سر تولایش، شبیهِ مرتضی جدش مُزین شد چه فرخنده، ز سرمد نام نیکویش صفاتِ حضرت داور، نشانِ حضرت باقر همه اوصافِ پیغمبر، از آنِ حضرت باقر شکافد علمِ سرمد را به اذنِ حضرت زهرا چه تبـیین‌های زیبایی، ز آیات خدا دارد چه تشبیهات یکتایی، ز کشتیِ ولا دارد تمامِ حوزه‌های علمیه، مرهون او هستند در ایامی که حتی، یک سخن از دین نبود اصلاً نشان در امتِ اسلام، از آئین نبود اصلاً ز فرصت بهره برداریِ کامل کرد، اعجازش خدا را با دعا و استغاثه خواند، هر گاهش پر از شور و نوا شد، هر مناجاتِ سحرگاهش در آن دورانِ وانَفساه، تا دشمن به خود آید علَم زد بر فرازِ عرش، توحید و ولایت را جهانی کرد، ایمان بر نبوت را، هدایت را علومی که شروعش از دلِ گودال می‌جوشد از آنروزی که دانش، نیزه باران، سنگ باران شد نزولِ قطره‌های علم، در رگهای یاران شد قسم بر بنـدگیِ بی‌نظـیرِ حضرتِ زینب زلالِ معرفت خواهی، به درسِ کربلا بنگر هدایت را به زیز دست و پا، غرقِ بلا بنگر اسیری را ببین، بانوی حق بر اُشترِ عریان همینجا میشود پیدا، دلیل پرچمِ روضه که روشن میشود بر ما، چراغِ ماتمِ روضه همیشه یادِ ما باشد، که باید روضه‌ها باشد صدای روضه اول بار نیز، از قتلگاه آمد صدای خواهری از دشتِ خون، از خیمه‌گاه آمد مَبر رَأسِ حسینم را، مَکِش خنجر به این حنجر |